Midden Rur (Duitsland)

Ik ben ingepakt en ik heb goesting

Niet iedereen krijgt ’s morgens vroeg zo een SMSje!  De ontvanger van het SMSje was Tom.  De blik op zijn gezicht sprak boekdelen want hij wist niet wie hem dat berichtje gestuurd had.  Toen hij dat SMSje voorlas had bijna iedereen die daar aanwezig was een eigen interpretatie klaar!  En kajakkers zijn mensen met logica en zijn enorm vindingrijk.  Na enige tijd bleek dat Rudie de verzender was :  hij had zijn wagen ingeladen ( ingepakt ) en had zin om te gaan kajakken ( goesting ) ;  ’t is toch simpel, gewoon kort en bondig ( zoals de Schweppes reklame : “Hé, what did you expect ?”)

Zaterdagochtend 15 augustus 2015 stonden we daar dus aan de vaartkom om richting Heimbach am Uber rur te rijden.  Na inladen van de boten en kajakmateriaal konden we rond 7h45 vertrekken naar Duitsland.  In de bestelwagen van Danny zaten ( behalve hijzelf ) Els, Miek, Elisabeth en mijzelf.  Voor Elisabeth was het de eerste maal dat ze met ons op avontuur vertrok ( en één ding is zeker : deze jongedame gaan we nog véél tegenkomen op, in en rond het water! ).

Als je een rit van meer dan 2 uur in een wagen zit, is het ongelooflijk hoeveel onderwerpen er de revue passeren.    En vooral hoe er spontaan nieuwe onderwerpen bijkomen.  Toen Els vertelde over haar dochter Natasja deed dat een belletje rinkelen bij Miek :  zij koppelde deze naam aan de zanger-pianist Johan Stolz “Concerto voor Natasha”.          Bleek dat Elisabeth dat niet kende en Danny wees naar zijn CD-box en zei dat hij dat liedje op CD had.  Els deed het speurwerk en inderdaad, na een minuutje konden we luisteren naar de prachtige tonen van dit nummer. 

Al pratend bleek dat de kennis van de Duitse taal van Elisabeth niet opperbest was.  En kajakkers helpen elkaar.         Aangezien Ralf er niet bij was verliepen de rest van de gesprekken tussen Elisabeth en mij in mijn beste Duits. Af en toe ne kemel geschossen aber ja, was wollen sie ?  Wir haben uns zehr gut amüsiert und es ist unglaublich wie schnel der zeit vorbei fliegt !

In Heimbach aangekomen bleek dat we daar niet alleen waren.  De boten afladen, een vignet kopen en dan wachten tot de chauffeurs met de trein ons terug konden vervoegen.  En dan, het water in ( voor de kajakkers met een  Himalayastart ).  De weergoden waren met ons en we hebben géén spatje regen gehad. En groot was mijn verbazing dat Elisabeth een vliegende ( sorry, ronddobberende ) fotografe is !  Keineig !  Foto’s van kajakkers in actie!                 Af en toe had mijn Flexske het zwaar te verduren want meerdere malen kreeg ik “een stamp onder mijn kont”, aangezien ik weeral een steen te laat in het water had opgemerkt.  Maar ja, een rivier lezen doe je niet van vandaag op morgen !  Wat héél plezant was waren de talrijke stroomversnellingen die kriskras over de rivier verspreid lagen.      En véél respect voor onze iets oudere kajakkers :  ze staan ons steeds met raad en daad bij, zowel langs als in het water, en demonstreren maar al te graag hoe je bepaalde technieken moet gebruiken.  Misschien, als ik geluk heb en nog vele jaren kan kajakken,  zal ik dat op een dag ook kunnen uitleggen aan beginnende kajakkers!

Voor het eindpunt van de tocht moesten we een groot meer oversteken. Je weet wel, de laatste loodjes wegen het zwaarst ! Enfin, moe en voldaan hebben we toch een 20-tal kilometers toegevoegd aan onze individuele teller.  Het was weeral de moeite waard om ’s morgens zo vroeg uit de veren te komen en deze dag pakken ze ons niet meer af. De boten terug op de wagens leggen, ons omkleden en dan een terrasje doen.  Gezellig napraten en dan naar huis terugkeren.

En we zaten misschien 10 minuten in de wagen als de regen begon te vallen.  En alsmaar heviger en heviger!           Speciale dank aan Danny want voor de bestuurder was het concentreren geblazen.  En hoe moet je je 2 uur bezighouden in de wagen ?  Juist, zoals de dag begonnen is.  Hoe je nu juist de link legt tussen een perzik en Michel Delpech ( “Pour un flirt” ) moet je maar aan Els vragen.  Terug de muziekbox geopend en luisteren naar de Franse chansons.  En we hebben ze allemaal gehad :  Gerard Lenorman, Michel Sardou, Julien Clerc, France Gall, Christophe, Edith Piaf, Adamo, Dalida ( “Schele Vanderlinden” ), Dave en nog vele anderen.  En hoe meer liedjes we hoorden, hoe harder de oogjes van Miek blonken !  Dit was puur jeugdsentiment van de bovenste plank.

Voilà, ik heb mijn best gedaan om een beknopt verslagje neer te pennen. Het was weeral fijn om met zijn allen op en rond het water te zijn. Ich habe mich gut amüsiert  ( und Elisabeth auch ) und ich hoffe das wir allen zusamen noch viel spass haben können.  Auf wiedersehen.

Freundliche grüssen von Patrick und Flexske  ( Sorry Ralf en Silke indien mijn Duitse zinsconstructies niet kloppen ! )