La Houille

La Houille, 10 maart 2019

Het is zondagochtend. Het weerbericht voorspelt weinig goeds: onweersbuien verspreid over het hele land, rukwinden tot 110 km per uur, …. Hier en daar worden bossen afgesloten uit voorzorg en wij….. wij gaan kajakken! Het is de laatste kans dit winterseizoen en er staat een pareltje op het programma vandaag: la Houille. Een paar regendruppels en een zuchtje wind zullen ons toch niet tegenhouden, zeker?

Tijdens de rit naar Gedinne moeten de chauffeurs van dienst hun stuur stevig vasthouden: het waait hard en we krijgen regelmatig een stortvlaag over ons heen. Het is toch twee uur rijden, dus ik besluit stilletjes nog een uiltje te knappen op de achterbank in de auto van Luc.

Bij aankomst in Gedinne blijkt dat we de regen achtergelaten hebben in Vlaanderen. Geen druppel meer te bespeuren. We parkeren de auto’s vlak bij een brandweerkazerne en dat zullen we geweten hebben! We staan er nog maar net of onze tenen worden er bijna afgereden. Blijkbaar hadden een aantal brandweermannen net een oproep gekregen en bijgevolg zoeft de ene na de andere auto de parking op. Enkele minuten later rijdt de eerste brandweerauto de kazerne uit, maar hoe gehaast ze ook zijn, ze nemen toch de tijd om even te stoppen en zelfs uit te stappen om ons duidelijk te maken dat wij daar niet mogen parkeren. Als een paar tellen later ook de ladderwagen buitenrijdt, komen ook zij tot stilstand bij ons groepje met nogmaals dezelfde boodschap. We hebben het begrepen! Uitladen en wegwezen.

We leggen de kajaks klaar aan de waterkant en zijn op onze hoede voor de rukwinden, zodat peddels en zwemvesten niet zonder ons vertrekken. Op dat moment ontdekken we dat er geen luchtzakken in mijn kajak zitten. Ik moet echt een checklist maken bij dit soort uitstapjes, zo eentje om keer op keer af te vinken en uiteindelijk niks meer te vergeten. Maar goed, geen luchtzakken dus en vooral vandaag is dat niet zo interessant, gezien mijn zwemkansen toch vrij hoog worden ingeschat. Gelukkig is Jeroen redder in nood. Ik krijg zijn luchtzakken en opgeblazen waterdichte zak in bruikleen. Daarna steken we nog rap iets achter de kiezen bij wijze van aperitief. Wanneer de shuttel vertrekt, bedenken we dat er deze keer, gezien de korte afstand, maar weinig tijd is om een plasje te gaan doen, dus bevorderen we Jeroen tot materiaalopzichter en gaan Joke, Els en ikzelf op zoek naar een toilet. Karin was een tijdje voor ons al vertrokken op dezelfde queeste, maar ze was nog steeds niet terug. Na drie doodlopende doorgangen richting plaatselijke sportzaal begrijpen we ook waarom. Maar de zoektocht is de moeite waard want uiteindelijk vinden we propere en verwarmde damestoiletten MET wc-papier! Als vrouw konden we ons geen betere start van een winterkajakdag wensen.

Niet zoveel later zien we Danny, Luc en Rudie al terugkomen (de shuttelauto voorbeeldig verderop geparkeerd) en kunnen we het water op. 8 dappere peddelaars vandaag. Nog even een korte briefing van Danny die samengevat twee belangrijke regels bevat: “actief varen” en “afstand bewaren”. Na een klein stukje varen moeten we even uitstappen voor een dwarsliggende boom. Wanneer Karin niet veel later iets te close wordt met Luc in een smalle doorgang, wordt het belang van Danny’s regel nummer 2 (afstand!) onmiddellijk in de praktijk gedemonstreerd. De eerste zwembeurt is een feit. Karin is snel weer paraat en we peddelen verder. Er staat een goede stroming en de obstakels zijn zèlfs voor mij, als niet zo ervaren wildwatervaarder (en uiteraard met de nodige tips en tricks van Jeroen en Danny) toch redelijk vlot te nemen. Valletjes, bruggetjes (lage en hele lage), een laaghangende zwart-gecamoufleerde kabel, bomen en stenen, …. ik vind het allemaal prima. De korte bochten en de snelle stroming worden regelmatig vergezeld van een stevige rukwind. Af en toe boycot die wind mijn plannen en vooral mijn keuzes om links of rechts van een boom of steen te blijven. Maar op een nipte aanvaring na (met alweer de wijze woorden van Danny: NIET naar de boom kijken!) zit ik nog steeds veilig en wel in mijn kajak. Na ongeveer twee derde van het traject laat Danny ons toch uitstappen. Iets verder is een steviger stuk dat goed naar beneden gaat en waar de stroming beneden een overlappende V vormt. Langs de oever gaan we even op verkenning. De ervaren rotten besluiten de sprong te wagen. Ik volg Els te voet langs de oever tot aan de volgende brug en kijk daar hoe onze collega kajakkers het er vanaf brengen. Rudie staat klaar aan de oever om in geval van nood een lijntje te werpen. Alles verloopt vlot. Karin besluit dat ze haar kans ook wil wagen en ze brengt het er helemaal feilloos vanaf!

Verderop wacht ons nog een hobbelige barrage. Er worden instructies gegeven over takjes en blaadjes en bellen en geultjes. Het duizelt even in mijn hoofd. Ik besluit te kijken en zo goed mogelijk na te apen. Helaas schat ik de stroming verkeerd in en kom niet naast de takjes, maar erop en dus niet in het geultje maar ernaast terecht. Resultaat: veel gewiebel en waarschijnlijk een aai over alle rotsblokken die er in die afdaling te vinden zijn, maar alweer: niet omgevallen! Els heeft minder geluk en houdt aan deze afdaling een flinke zwempartij over. Jeroen recupereert de kajak, Danny zijn vrouw. Gelukkig zijn we bijna bij de uitstapplaats en komt iedereen uiteindelijk veilig aan wal.

De zon komt piepen en ineens blijkt het dan toch picknickweer te zijn. We nemen even de tijd voor een iets stevigere hap dan deze ochtend. Het is pas kwart na één en de kriebels voor een tweede afdaling verspreiden zich snel in ons kleine groepje. Dankzij de ruime camionet van Rudie is er weinig bindwerk. De helft van de kajaks kan in de laadruimte, de andere vier gaan op het dak bij Danny en Els. Nog snel een cola, een stukje chocolade of een andere suikerbron, plastieken zakken over de autostoelen en we zijn weer weg naar de instapplaats.

Els besluit chauffeur te zijn en geen tweede afvaart mee te doen. Ik twijfel even. Zou ik ook ….? Nee, gewoon doen! De kans om eenzelfde traject op dezelfde dag opnieuw te doen, is een goede leerschool, zo hou ik mezelf voor en hiermee druk ik het piepende stemmetje van de opkomende vermoeidheid en de kouwelijke vingers definitief de kop in. Bovendien is het heerlijk om in dit groepje (figuurlijk) mee te surfen op het enthousiasme en de ervaring van de anderen. Terwijl de auto’s worden weggebracht, zoeken de achterblijvers toch even beschutting achter de brandweerkazerne: uit de wind en af en toe in de zon. Voor de tweede keer vandaag racen er auto’s de parkeerplaats op. Alweer een oproep en het is nog altijd niet om de dwarsliggende bomen uit de Houille te halen wink. Wanneer ons ploegje weer voltallig is en we himalayagewijs onszelf opnieuw in het avontuur lanceren, merken we op dat de wind langs de oever een boom geveld heeft die er deze ochtend nog stond. Ik begin mij stilaan af te vragen of kajakken onder deze weersomstandigheden helemaal verantwoord is. Maar de zon komt er weer door en het genieten neemt de bovenhand. Het traject is al een stukje vertrouwder. Toch vraag ik mij regelmatig verbaasd af of ik wel ècht overal langs ben geweest de eerste keer. Waarschijnlijk was mijn focus zo sterk gericht op de kajakker vóór mij en op de obstakels in het water dat ik het totaalplaatje heb gemist. Nog een voordeel van zo’n tweede kans op dezelfde dag: meer genieten en een veel breder beeld. En genieten doe ik zeker! Ik raak wat meer stenen en laat me sneller afleiden door de vermoeidheid, maar dat kan de pret niet bederven. Onderweg leg ik Danny de vraag voor of ik deze keer de grote val zou durven nemen. Hij antwoordt dat hij niet weet of ik dat zou durven en dat ik mij ook niet verplicht moet voelen, maar dat ze er wel mooi bij ligt en vlot te nemen is. Even later leg ik ook Jeroen mijn dilemma voor. Ik krijg min of meer hetzelfde antwoord. Met andere woorden: de omstandigheden zijn prima, maar ik moet zelf beslissen. Dan komen we op het point of no return. Mijn goesting om het te proberen is groot, dus ik stap niet uit deze keer. Ik heb ook geen schrik om te zwemmen en bovendien weet ik nu ook dat het traject hierna niet zo heel lang meer is. Joke biedt aan om mijn gids te zijn. Dat neem ik dankbaar aan. Mijn ogen zuigen zich vast aan het staartje van haar kajak en laten niet meer los. Het gaat allemaal zo snel dat ik nauwelijks besef dat we er al helemaal doorheen zijn. De V aan de voet is er eentje van victorie! Niet omgegaan, geen schrik gehad. Tijd voor een brede smile. Wanneer ik me, net als de rest netjes in een keerwater wil parkeren, kom ik iets verder uit dan ik had gepland en plakt de stroming mij ongenadig tegen een steen. Gelukkig zit er nog een restje Sault-Brénaz training in mijn geest dat heel luid roept: NAAR de steen leunen! En opnieuw ontsnap ik op het nippertje aan een zwempartij.

Ook de laatste barrage daal ik weer al dansend op de stenen af (misschien moet ik een aparte discipline oprichten: wildwaterkajakdansensmiley ) maar ook hier: niet gezwommen. De watermolen van Vencimont is alweer zichtbaar op de linkeroever en ik voel een beetje spijt. Het zit er op voor vandaag. Na het omkleden en inladen, verrast Karin ons met schuimwijn en taart ter ere van haar nieuwe voordeur. Aansluitend gaan we uiteraard ook nog even de lokale horeca sponseren. In het gezellige, warme café’tje ontstaat er een soort gezamenlijke soepgoesting (voor een aantal toch), maar bij navraag blijkt er maar één portie meer te zijn. Joke krijgt het voorrecht om deze te verorberen. Ze moet er wel de nodige sneren en steken onder water (figuurlijk dan) voor incasseren. Maar kijk, plagen is een teken van liefde, zeggen ze, en in deze club is die er duidelijk op overschotsmiley. Voor mij is het een dag geweest van veel “bijna’s”, veel genieten, een grens verlegd en vooral heel veel goesting in een volgende editie!

Trui